Ik bewaar hem nu al meer dan een halve eeuw, maar echt nodig heb ik hem nooit gehad.

Als twaalfjarige leerde ik hoe je hem moest gebruiken en ik weet het nog precies.

Af en toe haal ik hem ?s uit de la van mijn bureau, ga voor het raam staan, breng hem naar mijn ogen, richt het vizier (dat metalen puntje op de bovenste rand) op een lantaarnpaal buiten, draai de ring zodanig, dat het gele puntje van het Noorden gelijk ligt met het wiebelende gele puntje van de naald en lees in het openstaande, spiegelende dekseltje de richting af, die het vizier aangeeft.

Waar in Nederland bestaat de kans dat ik hopeloos zou kunnen verdwalen en mijn vizierkompas me redt van een wisse uitputtingsdood?

Een paar jaar geleden kreeg ik de kans mee te reizen met een expeditie door Australië.
Triomfantelijk voegde ik mijn vizierkompas toe aan mijn tropenuitrusting.

Ook toen heb ik hem niet nodig gehad. We reisden onder leiding van zeer ervaren Australië-kenners.

Maar ik stond erop dat ik, tijdens een tussenstop in de bush, werd gefotografeerd met mijn vizierkompas.

Na al die jaren trouw wachten, had mijn vizierkompas recht op een galaportret.