Na het met opzet zo eenvoudig mogelijk samengestelde ontbijt - Max noemde het ?een pensionontbijt?: boterhammen, plakjes jonge kaas, jam, chocopasta - waren ze een gezamenlijke boswandeling begonnen.

Halverwege werden ze overvallen door een natte sneeuwbui, waarvoor ze tien minuten schuilden onder de bomen.

Toen ze de tocht wilden voortzetten, vroeg Ron of ze nog even wilden poseren voor een groepsfoto. Hij zette zijn statief uit en na de discussie waar op Rons nieuwe digitale reflexcamera de zelfontspanner zat, lukte het alle negen anti-dagengangers op de foto te krijgen.

Toen ze de bewoonde wereld bereikten, moesten ze nog twee kilometer omlopen, want in de geplande theeschenkerij droegen de bedienden kerstmutsjes.

Ron had z?n fotoprinter meegebracht, zodat hij ?s avonds alle deelnemers al van een afdruk van het groepsportret kon voorzien.

En allemaal zagen ze, wat hen bij het poseren was ontgaan: daar in het bos stonden ze onder een groep heuse reusachtige kerstbomen geposteerd.

Er viel een rare stilte. Iedereen keek krampachtig voor zich uit. Niemand durfde de opkomende proest buiten te laten.