Ze had je het adres van de Franse camping gegeven, dus je schreef een uitvoerige brief.
Zo leuk en luchtig mogelijk. Met jullie eigen grapjes. Je liet niets merken van je groeiende ongerustheid en je op niets gebaseerde, toch de kop opstekende jaloezie.

En je wachtte weer, dagen en dagen.

Tot de lichtblauwe envelop kwam. Eindelijk. Een dikke brief!
Je scheurde hem open en de aanhef was veelbelovend. Ze noemde je bij haar koosnaampje en je was heerlijk en lief. Maar je wilde meer.

Je ogen renden langs de regels, op zoek naar de zinnen waar je op hoopte.

Zes kantjes. Het was allemaal geweldig daar. Fantastisch. Er was sprake van jongens. Teveel jongens, Nederlandse en Franse.

?We hebben zo ontzettend gelachen om Jan van Aken. Die was helemaal kachel. Oh, je had hem moeten zien! We hebben blauw gelegen. (Zal je alles wel vertellen over 15 dagen.)?

Je vloog door naar het slot van de brief.
En daar stond het. Pas in de laatste zin. In hoofdletters.

P.S. IK HOU ZOVEEL VAN JOU!!!!!!!!!!

Met tien uitroeptekens.

Hoe kwam je in godsnaam de volgende weken door.
Twee weken, waarin nog van alles kon gebeuren op een camping in Frankrijk.