Vanmiddag hoorde Evert ze in de verte knetteren: de bladblazers deden weer hun werk
Zou hij dit jaar...?

Het was een diepe wens, die hij tegenover geen mens ooit had durven uiten.
Bij zijn eerste en tweede vrouw had hij er ook niet mee aan moeten komen.

Het leek hem zo?n machtig gevoel, een machine van vijf kilo op je rug, die bulderende luchtstroom door de pijp en dan de bladeren lekker laten opvliegen.

Kinderachtig, ja, stuitend, die wens. Evert wist het. Maar toch.

En hij wist ook hoe Jacqueline zou reageren, als hij zich achteloos zou laten ontvallen:
?Wat een bladerzooi op het gazon. Misschien koop ik morgen even een blazertje. Heb ik het zaterdagmiddag zo schoon.?

?Ben je gek geworden?? zou ze zeker uitroepen, ?die rotherrie wil ik absoluut niet horen!?

Het Gazon - het was wel een erg weidse benaming voor hun pieterig stukje gras in de voortuin. Bovendien waren de weinige bladeren die erop lagen, afkomstig van de bomen bij de buren.

Evert zocht op internet en koos een joekel van acht kilo en 2,6 pk uit.

Na zich vergewist te hebben van de uithuizigheid van de buren, sloop hij hun tuin in, verzamelde een vuilniszak met bladeren, liep terug naar het eigen tuintje en stortte de zak uit over het gazonnetje.

Zo. Dit zou Jacqueline zeker overtuigen van de noodzaak van een bloweraankoop.
Als ze onvermurwbaar bleek, kon hij altijd nog pijn in de rug voorwenden. Dus niet tot harken in staat.